Op de teentjes lopen

Op de teentjes lopen, dat is wat mijn jongens doen. 

Ze lopen op hun teentjes mentaal gezien, maar lopen ook letterlijk op hun teentjes.

De stapjes die ze zetten, zetten ze voorzichtig, en zijn de stapjes te groot, dan vangen wij ze op.

Soms zijn er teveel stapjes in een te korte tijd, dan zijn ze (vooral Jason momenteel) even niet te volgen.

Gelukkig laat Jason sporen na, zodat wij hem op de voet kunnen volgen. 

Ik observeer mijn eigen kind nog altijd dagelijks, ik probeer dan een kijkje te nemen in zijn wereldje.

Jason zijn gedrag lijkt steeds in alle heftigheid toe te nemen, het is zwaar voor ons, maar vooral heb ik dan met hem te doen. Hij zit zichzelf gigantisch in de weg, en je ziet zijn oogjes smeken om wat meer rust in zijn hoofdje. Ik heb diverse huilbuien gehad vanuit mijn wanhoop, van hoe we Jason het beste kunnen helpen.

Niets is erger dan als ouder machteloos te staan toekijken. Ik heb dan ook nauw contact met de kinderpsychiater (arts). Jason kreeg altijd al 2x 0,7 ml Risperdal (s'ochtends & s'avonds) .

Dit leek niet voldoende te werken voor Jason. Door eerdere negatieve ervaringen met de Ritalin zag ik deze niet zitten om weer te gaan proberen met Jason, maar kwam de arts met een andere variant aan zetten. 

We besloten om de dexamfetamine te gaan proberen. We begonnen met een half pilletje en zouden dat langzaam gaan opbouwen naar bijv 2 hele op een dag. Hij begon met een half pilletje in de ochtend, en later werd dat ook een half pilletje in de middag. Nadat we die in de middag hadden ingezet, begon de boel eigenlijk te escaleren. We zagen dat zijn concentratie wel iets toenam, maar tegen welke prijs? Jason was compleet zichzelf niet. In overleg met de arts toen dat pilletje in de middag eraf gehaald. 

Een half pilletje is een erg lage dosis, maar blijkbaar genoeg voor Jason om te merken dat het niets goeds met hem deed. Hij was vleugellam leek het wel. Hij walste tegen zijn klasgenootjes aan (of eroverheen) begon fysiek agressief gedrag te vertonen. Jason laat echt het kaas niet van zijn brood eten en komt goed voor zichzelf op, maar in dat agressieve van de laatste paar weken herken ik hem totaal niet. 

Mijn man had nauw contact met school, en ik besloot om weer eens te gaan bellen met de arts.

Ik sprak vooral mijn zorgen uit en de bijbehorende onmacht. Ze vond het een goed idee om de Risperdal te gaan verhogen. Die 0,7 ml die hij 2x dagelijks kreeg zou worden opgevoerd naar 2x 1 ml. 

Ik vond dat een goede idee, maar wat doen we met dat pilletje? De arts had zoiets van "We kunnen hem weer gaan verhogen?" daar was ik resoluut geen voorstander van, ik volgde mijn moederinstinct en wilde dat pilletje er graag af hebben. We zitten met Jason zijn medicatie nu in een opbouwschema.

In ons gesprek kwam ook Jason zijn vervolg plek ter sprake. Hij valt momenteel tussen wal en schip in. 

We dachten dat Jason op zijn plek zou zijn op een cluster 3 school als hij van zijn huidige school (cluster 4) af gaat. Gezien de laatste maanden en ook de enorme schommelingen in zijn gedrag en om heftige overprikkelingen te voorkomen, zijn we er met zijn allen unaniem over eens dat Jason opnieuw naar een behandelcentrum zal gaan. Hij is nog niet toe aan een schoolse setting en de bijbehorende stress, hoe gestructureerd alles dan ook mag zijn binnen een klaslokaal. Hij kan dan gewoonweg nog niet aan in zijn hoofdje. Dit soort dingen maakt het voor mij (en voor mijn man) reuze lastig. Waar doe je goed aan? of vooral waar doe je goed aan op korte, maar ook vooral op lange termijn? 

De cluster 3 school valt af sowieso, want stel dat hij daar zou zitten en hij na 2 maanden toch niet op zijn plek is. Dat soort heftige overprikkelingen willen wij dus voorkomen. Het komt zelden voor zei de arts, maar kindjes zoals Jason kunnen in een psychose terecht komen als er alleen maar overprikkelingen zijn.

Even heftig allemaal, maar we blijven hoop houden en ooit zal dit alles zijn vruchten afwerpen.