Mijn stoere onderzoeker

                                 ~ Mijn stoere onderzoeker ~

Julian onderzoekt graag alles, het liefst in de natuur.

Of het nu planten zijn of dieren, hij is er uren zoet mee.

Hij bestudeerd elk beestje, alles word opgezocht in zijn infoboekjes over planten, dieren en insecten.

Voor spinnen rennen de meeste weg, maar Julian? Nee! Hij neemt ze grondig onder de loep en vind ze reuze interessant. 

Zelfs de allergróóóótste kruisspinnen of andere spinnen worden door mijn stoere held gevangen.

De ene keer vangt Julian regenwormen of duizendpoten. De andere dag dus hele grote spinnen of lieveheersbeestjes. Laatst ving Julian ook sprinkhanen en ooo wat was hij trots! 

Dat Julian een echt natuurkind is, is helemaal duidelijk toch?

Laatst zag hij vliegen in nood haha.

Ze dreven in het water, maar wat deed Julian toen? Hij redde ze van de verdrinkingsdood en legde ze te drogen op een stukje boomschors. Wat er daarna gebeurde vond ik zo ontzettend mooi om te zien, de vliegen vlogen dus weg. Julian had er voor gezorgd dat de vleugeltjes droog genoeg waren voor hun volgende vlucht.

Een gedichtje

De week van Autisme, de week van zeer bijzondere kinderen.

Ik heb zelf twee kindjes met allebei een autisme spectrum stoornis.

De oudste heeft pdd-nos, de jongste heeft een vrij heftige vorm van klassiek autisme.

Voor mijn beide jongens, en voor alle andere “bijzondere” kindjes schreef ik dit gedichtje:

Ruiken aan de bloemen, of aan de net gewassen haren

In je eigen wereldje zijn, intens voor je uit zitten staren

In je hersentjes is het file, alles staat daar even vast, we wachten op groen licht

Je gezichtje is even boos, er rolt een traantje, maar al snel komt er weer een lach op je gezicht

Schrikken van een auto die voorbij komt sjezen of van het onweer daarbuiten

Zachtjes heen en weer bewegen, terwijl je erbij doet neuriën of fluiten

Iedere keer hetzelfde willen doen, iedere keer hetzelfde patroon

Voor een ander is dat misschien gek, maar voor jou is dat heel gewoon

Zoveel mogelijk willen horen, zoveel mogelijk willen weten

Zoveel mogelijk willen zien, om het daarna nooit meer te vergeten

Al weet je veel dingetjes al, toch blijf je het vragen

Wat toen niet lukte, word dan nu wel in je hoofdje opgeslagen

Soms lukt het spelen met andere kindjes je niet goed

Je wilt het zo graag, maar je weet niet hoe het moet

Je wilt graag samen spelen, samen hollen, samen rennen

Soms toch wel eng om nieuwe kindjes te leren kennen

Je wil soms niet knuffelen, niet worden getroost bij verdriet

Van een zachte stem word je rustig, of van het zingen van een rustig lied

Zachtjes leg ik je tegen me aan, ik wiebel als in een schommelstoel

Je word rustiger, zachtjes gaan we naar jouw wereldje, want hier is het maar een drukke boel.

©Nic

Op de teentjes lopen

Op de teentjes lopen, dat is wat mijn jongens doen. 

Ze lopen op hun teentjes mentaal gezien, maar lopen ook letterlijk op hun teentjes.

De stapjes die ze zetten, zetten ze voorzichtig, en zijn de stapjes te groot, dan vangen wij ze op.

Soms zijn er teveel stapjes in een te korte tijd, dan zijn ze (vooral Jason momenteel) even niet te volgen.

Gelukkig laat Jason sporen na, zodat wij hem op de voet kunnen volgen. 

Ik observeer mijn eigen kind nog altijd dagelijks, ik probeer dan een kijkje te nemen in zijn wereldje.

Jason zijn gedrag lijkt steeds in alle heftigheid toe te nemen, het is zwaar voor ons, maar vooral heb ik dan met hem te doen. Hij zit zichzelf gigantisch in de weg, en je ziet zijn oogjes smeken om wat meer rust in zijn hoofdje. Ik heb diverse huilbuien gehad vanuit mijn wanhoop, van hoe we Jason het beste kunnen helpen.

Niets is erger dan als ouder machteloos te staan toekijken. Ik heb dan ook nauw contact met de kinderpsychiater (arts). Jason kreeg altijd al 2x 0,7 ml Risperdal (s'ochtends & s'avonds) .

Dit leek niet voldoende te werken voor Jason. Door eerdere negatieve ervaringen met de Ritalin zag ik deze niet zitten om weer te gaan proberen met Jason, maar kwam de arts met een andere variant aan zetten. 

We besloten om de dexamfetamine te gaan proberen. We begonnen met een half pilletje en zouden dat langzaam gaan opbouwen naar bijv 2 hele op een dag. Hij begon met een half pilletje in de ochtend, en later werd dat ook een half pilletje in de middag. Nadat we die in de middag hadden ingezet, begon de boel eigenlijk te escaleren. We zagen dat zijn concentratie wel iets toenam, maar tegen welke prijs? Jason was compleet zichzelf niet. In overleg met de arts toen dat pilletje in de middag eraf gehaald. 

Een half pilletje is een erg lage dosis, maar blijkbaar genoeg voor Jason om te merken dat het niets goeds met hem deed. Hij was vleugellam leek het wel. Hij walste tegen zijn klasgenootjes aan (of eroverheen) begon fysiek agressief gedrag te vertonen. Jason laat echt het kaas niet van zijn brood eten en komt goed voor zichzelf op, maar in dat agressieve van de laatste paar weken herken ik hem totaal niet. 

Mijn man had nauw contact met school, en ik besloot om weer eens te gaan bellen met de arts.

Ik sprak vooral mijn zorgen uit en de bijbehorende onmacht. Ze vond het een goed idee om de Risperdal te gaan verhogen. Die 0,7 ml die hij 2x dagelijks kreeg zou worden opgevoerd naar 2x 1 ml. 

Ik vond dat een goede idee, maar wat doen we met dat pilletje? De arts had zoiets van "We kunnen hem weer gaan verhogen?" daar was ik resoluut geen voorstander van, ik volgde mijn moederinstinct en wilde dat pilletje er graag af hebben. We zitten met Jason zijn medicatie nu in een opbouwschema.

In ons gesprek kwam ook Jason zijn vervolg plek ter sprake. Hij valt momenteel tussen wal en schip in. 

We dachten dat Jason op zijn plek zou zijn op een cluster 3 school als hij van zijn huidige school (cluster 4) af gaat. Gezien de laatste maanden en ook de enorme schommelingen in zijn gedrag en om heftige overprikkelingen te voorkomen, zijn we er met zijn allen unaniem over eens dat Jason opnieuw naar een behandelcentrum zal gaan. Hij is nog niet toe aan een schoolse setting en de bijbehorende stress, hoe gestructureerd alles dan ook mag zijn binnen een klaslokaal. Hij kan dan gewoonweg nog niet aan in zijn hoofdje. Dit soort dingen maakt het voor mij (en voor mijn man) reuze lastig. Waar doe je goed aan? of vooral waar doe je goed aan op korte, maar ook vooral op lange termijn? 

De cluster 3 school valt af sowieso, want stel dat hij daar zou zitten en hij na 2 maanden toch niet op zijn plek is. Dat soort heftige overprikkelingen willen wij dus voorkomen. Het komt zelden voor zei de arts, maar kindjes zoals Jason kunnen in een psychose terecht komen als er alleen maar overprikkelingen zijn.

Even heftig allemaal, maar we blijven hoop houden en ooit zal dit alles zijn vruchten afwerpen.