Ik wil hier onder even van me afschrijven/ of
typen in dit geval wat zo'n overprikkeling met Jason doet, en dus ook met ons.
Meestal zie ik zo'n overprikkeling al aankomen bij Jason.
Jason gaat dan patroontjes ontwikkelen, en vaak zijn dat dezelfde patroontjes.
Overmatig willen plassen, overmatig vaak zijn handjes willen
wassen, niet stil kunnen zitten, bepaalde handelingen tig keer uitvoeren, alles
op volgordes leggen. Enkele dingen hieruit zijn ook dingen die bij Jason
dagelijks aan de orde zijn.
Terug naar de overprikkeling, wanneer zoiets zich gaat
voordoen, dan merk je dat feilloos aan je kindje. Jason gaat zich veel anders
dan anders gedragen ten opzichte van voor de overprikkeling.
Jason heeft dan te maken met extreme gevoeligheid en/ of
emoties. Of Jason is extreem vrolijk, of Jason is extreem verdrietig, wat dus
ook gister het geval was. Jason zette het volop op het gillen wanneer iets even
niet ging zoals hij dat in zijn hoofdje had.
Bij een Autist moeten sowieso de puzzelstukjes passen voor
hun gevoel/ Autisme. Wanneer zo'n puzzelstukje nu even niet past, dan raakt het
overprikkeld en is even het hek van de dam.
Dan is het aan de ouders etc om het kindje er weer uit te
trekken.
Soms gaat dat snel, maar soms kan dat dagen tot weken duren.
Destijds als Jason overprikkeld raakte, kon ik hem met gemak
bereiken, omdat ik de enige was waarbij hij zich veilig voelde.
Hij klampte zich destijds alleen aan mij vast.
Hij is in die tussentijd ook zijn papa gaan accepteren als
veilige haven, wat al een hele stap opzich was voor Jason.
In die tijd dat Jason naar het MKD ging (Medisch Kleuter
Dagverblijf) zijn we met zijn allen aan de slag gegaan om van een niet pratende
Jason, een pratende Jason te maken.
Hij heeft geleerd om niet meer te gaan gooien o.i.d als hem
iets dwars zit, maar heeft geleerd om vooral te praten als hij blij, boos of
verdrietig is. Ik zelf vind dat belangrijk, dat een kindje best even boos mag
zijn. Als Jason bij wijze van, zijn teen stoot tegen de trap, dan gaan Jason en
ik samen de trap een tikkie geven en roepen we samen luidkeels "Stoute
trap" .
Jason had in die tijd alleen maar te maken met
overprikkelingen.
Er zijn bijv ook tijden geweest waarin wij geen van allen
Jason konden bereiken, ook ik niet. Tja, hoe machteloos sta je dan als moeder
langs de zijlijn te kijken? Hoe pijnlijk is het dan dat je kindje zich geen
raad met zichzelf weet. Geen enkele moeder/ vader wil dat zijn kindje zo lijdt,
want dat is het, het is lijden. Niet alleen het kindje lijdt dan, maar ook de
moeder/ vader en evt broertjes en zusjes.
Gisteren was zo'n dag waarin ik Jason niet bereiken kon.
Schoot van blijheid, tot een intens verdrietig 4 jarig kindje (word over 2
weken 5 jaar) Ik nam hem bij me, knuffelde samen, gingen samen met zijn knuffel
Nemo op de foto, maar dat alles was gisteren niet genoeg. Niets hielp, en wat
je dan als moeder zijnde door je heen voelt gaan, gaat door merg en been. Een
enkeling kan dat overdreven vinden, maar ik als moeder van een kindje, een
bijzonder kindje weliswaar ervaar dat zo.
Hij wilde even niets meer van mij weten, werd extreem bang
voor de geluiden buitenshuis, en wilde zichzelf verstoppen.
Je zag de bangheid in zijn oogjes staan, en die angstige
blik zie ik nog steeds voor me. Mijn taak als moeder om hem erdoorheen te
slepen, maar wat als dat simpelweg makkelijker lijkt dan het in werkelijkheid
is?
Hier thuis worden mijn kwaliteiten als moeder dagelijks op
de proef gesteld, sta ik dagelijks in contact met bepaalde "faal"
gevoelens. Als de jongens dan s'avonds op bed liggen, geef ik mezelf een
schouderklopje en dan zeg ik van binnen tegen mezelf "Goed gedaan
Nic" vooral ook om mezelf elke dag
moed in te praten. Opvoeden is zwaar, het opvoeden van elk kindje dan ook, maar
het opvoeden van een kindje met een stoornis in het autistische spectrum nog
zwaarder. Niet alleen je moeder kwaliteiten worden op de proef gesteld, maar
ook je relatie/ huwelijk. Ook broertjes en zusjes lijden eronder. Zo heeft zijn
broer Julian ook onder het gedrag van Jason geleden.
Julian kroop vervolgens nog veel verder in zijn schulpje.
Julian werd een onzeker jongetje. Hij stond al iets wankel in zijn schoentjes.
In die tijd dat we volop met Jason bezig waren, al die tijd die hij opeiste,
vergaten wij Julian.
Toen we met Jason in rustiger vaarwater
kwamen, trokken wij stapsgewijs Julian uit zijn schulpje. Ook dat was niet
makkelijk, maar nooit gaven wij op, nooit. Hoe vertieft, moe, naar de klote wij
ook waren, we gingen door.
Wij hebben met zijn allen gezorgd voor een stevige fundering
waar wij op verder kunnen gaan bouwen, op weg naar de toekomst. En wat de
toekomst zal gaan brengen, geen idee, we leven in het hier en nu. Wat ik wel
weet, is dat mijn kinderen altijd op mij kunnen bouwen, ook dadelijk als ze op
eigen benen gaan staan, waar we met zijn allen voor aan het knokken zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten