woensdag 7 september 2011

Ik hoorde je gillen

Dit stukje heb ik geschreven over mijn jongste zoontje Jason van 4 jaar oud. Hij heeft klassieke Autisme, en zijn leventje en dus ook de onze is niet geheel vlekkenloos verlopen. Ik heb mijn diepste gevoelens erin gelegd. Jason is een geweldig ventje, een heerlijk vrolijk ventje. 
Toen de zoektocht begon was het heftig, maar nu is het draagbaar. 
The past 3 years were the heaviest, but now we can handle it. 


Ik hoorde je gillen
Je keek even heel intens
Jouw ogen doordrongen
Ik wist dat jij anders zou willen

Je nam me mee op wereldreis
Waar de regenbogen schenen
Waarin de dansende indianen hun intrede deden
En de regendruppels als sneeuw voor de zon verdwenen

In jouw eigen wereld waar alles mooi in bloei stond.
In die wereld voelde jij je veilig
Je vond de harde wereld daarbuiten maar niets.
Je bleef liever zitten op de grond.

Je sloeg je armpjes om mij heen
Je wist je geen raad met jezelf
Alles was zo groot en eng
Je voelde je alleen

Je wist het niet meer
Jouw tranen, werden mijn tranen
Geen grenzen, een strijd
Elke dag wachtend, steeds maar weer

Het was de onmacht
Ik kon niet aanzien hoe je jezelf pijnigde
Je schreeuwde van binnen om hulp
Je houd vol, dat is jouw kracht

De jaren vervlogen
De jaren verstreken
Waarin jij diepe dalen hebt gekend
Hoe ontzettend jij bent gegroeid
En wij met jou mee bewogen.

© Nic

4 opmerkingen: