Dit stukje heb ik geschreven over mijn jongste zoontje Jason van 4 jaar oud. Hij heeft klassieke Autisme, en zijn leventje en dus ook de onze is niet geheel vlekkenloos verlopen. Ik heb mijn diepste gevoelens erin gelegd. Jason is een geweldig ventje, een heerlijk vrolijk ventje.
Toen de zoektocht begon was het heftig, maar nu is het draagbaar.
The past 3 years were the heaviest, but now we can handle it.
Ik hoorde je gillen
Je keek even heel intens
Jouw ogen doordrongen
Ik wist dat jij anders zou willen
Je nam me mee op wereldreis
Waar de regenbogen schenen
Waarin de dansende indianen hun intrede deden
En de regendruppels als sneeuw voor de zon verdwenen
In jouw eigen wereld waar alles mooi in bloei stond.
In die wereld voelde jij je veilig
Je vond de harde wereld daarbuiten maar niets.
Je bleef liever zitten op de grond.
Je sloeg je armpjes om mij heen
Je wist je geen raad met jezelf
Alles was zo groot en eng
Je voelde je alleen
Je wist het niet meer
Jouw tranen, werden mijn tranen
Geen grenzen, een strijd
Elke dag wachtend, steeds maar weer
Het was de onmacht
Ik kon niet aanzien hoe je jezelf pijnigde
Je schreeuwde van binnen om hulp
Je houd vol, dat is jouw kracht
De jaren vervlogen
De jaren verstreken
Waarin jij diepe dalen hebt gekend
Hoe ontzettend jij bent gegroeid
En wij met jou mee bewogen.
© Nic
woensdag 7 september 2011
zondag 14 augustus 2011
Ik hou zielsveel van jou
Loslaten is het moeilijkste voor een moeder, maar je zal wel moeten als je ze wil laten vliegen.
Ver vliegen tot aan de horizon, de vleugels spreiden en op ontdekking gaan. De wijde wereld in.
Het knaagt zo, mijn kindje te moeten loslaten, niet meer onder moeders volledige bescherming.
Liever had ik gezien dat je in onze woonplaats naar school kon, maar dat was helaas niet mogelijk.
Nu ga je elke ochtend om 07:30 worden opgehaald door het taxibusje om elders naar school te gaan.
Vreselijk vind ik het, vooral erg wennen. Wat als er iets gebeurd, kan ik dan snel bij je zijn?
Lieve schat, hoe dan ook, mama zal altijd bij je zijn.
Jij bent een kanjertje, met al je wijsheden.
Je bent een o zo'n slim ventje met het hartje heel erg op de juiste plek.
Altijd bezorgd om een ander, en vaak vraag je dan ook "Hoe is het met jou?" "Heb je nog pijn?" daarom ben je zo bijzonder, gewoon omdat jij "JIJ" bent. Autisme maakt je niet anders, maar maakt jou ook bijzonder.
Lieverd, ik hou van jou, en niet zo'n beetje ook.
Tijd om je vleugeltjes te gaan spreiden, en mama moet ook haar vleugels gaan spreiden.
Mama's leerproces in deze ;) dank je wel kanjer dat jij mij dat geleerd hebt.
Kindjes leren niet alleen van de ouders, maar de ouders leren vooral veel van de kindjes.
Heel veel liefs, mama
vrijdag 1 juli 2011
Dan komt de tijd ineens wel erg dichtbij
Dan komt de tijd ineens wel erg dichtbij en moet je als ouder zijnde geen stap, maar een sprong maken.
Er word heel wat van een ouder gevraagd, en zeker als je ouder bent van bijzondere kindjes.
Bij de ouder draait het veelal om "Loslaten" en laat dat nou net het pijnlijkste stukje zijn als moeder zijnde.
Julian gaat na de zomervakantie naar een cluster 4 school in Rotterdam.
En dat vind ik als moeder zijnde ontzettend moeilijk. Ik kan mij er wel bij neerleggen dat mijn knul naar groep 3 gaat, maar waarom zo ver weg? Rotterdam is nog niet eens zo heel ver weg van Gouda vandaan, maar wel als mijn kind daar op school moet en ze hier in Gouda geen cluster 4 school hebben.
Hij word tegen die tijd elke dag door de taxi naar school gebracht en thuis gebracht.
Ook dit is een vorm van een stukje "Loslaten" en heb daar heel veel moeite mee momenteel.
Laatst namen Julian en ik de trein naar Rotterdam, om daar naar zijn nieuwe school te kijken, en kennis te maken met zijn nieuwe juffen. Daar aangekomen, voelde Julian zich als een vis in het water.
Hij was zo intens aan het genieten van zijn nieuwe school, maar mama had pijn, zielenpijn.
Kijkend in zijn diep groen/ blauwe ogen besefte ik pas dat mijn knul groot aan het worden was.
Tegelijk maalden allerlei vragen door mijn hoofd "Hebben ze een taxi begeleider in de taxi? " "Gaat hij het niet eng vinden?" "Gaat hij zich niet eenzaam voelen" maar ik heb er meer moeite mee dan Julian. Die speelt lekker verder en hangt verder het filosoofje uit.
Toen we samen naar zijn toekomstige klaslokaal liepen moest ik echt mijn tranen verdringen. Julian mocht plaats nemen aan het tafeltje wat zijn tafeltje zou worden na de zomervakantie. Hij was bere trots, en mama natuurlijk ook, maar bleef het maar niets vinden dat mijn knul naar Rotterdam moet.
Hierin moet ik geen stap nemen, maar dus een sprong.
Zo gemakkelijk is loslaten niet.
Ik heb hierin een grote sprong te maken, maar gelukkig kan ik me daar in alle rust op voorbereiden.
Julian heeft al afscheid genomen van de kleuterklas op het Medisch kleuter dagverblijf, en 29 Juli zal hij echt afscheid gaan nemen van het Medisch kleuter dagverblijf. Hij blijft nu tot 29 Juli naar het MKD gaan. Daarna is hij nog 2 weekjes thuis. 2 weken bij komen, en dan komt de grote stap; Julian gaat naar een nieuwe school en naar groep 3!
Veel liefs, Nic
Er word heel wat van een ouder gevraagd, en zeker als je ouder bent van bijzondere kindjes.
Bij de ouder draait het veelal om "Loslaten" en laat dat nou net het pijnlijkste stukje zijn als moeder zijnde.
Julian gaat na de zomervakantie naar een cluster 4 school in Rotterdam.
En dat vind ik als moeder zijnde ontzettend moeilijk. Ik kan mij er wel bij neerleggen dat mijn knul naar groep 3 gaat, maar waarom zo ver weg? Rotterdam is nog niet eens zo heel ver weg van Gouda vandaan, maar wel als mijn kind daar op school moet en ze hier in Gouda geen cluster 4 school hebben.
Hij word tegen die tijd elke dag door de taxi naar school gebracht en thuis gebracht.
Ook dit is een vorm van een stukje "Loslaten" en heb daar heel veel moeite mee momenteel.
Laatst namen Julian en ik de trein naar Rotterdam, om daar naar zijn nieuwe school te kijken, en kennis te maken met zijn nieuwe juffen. Daar aangekomen, voelde Julian zich als een vis in het water.
Hij was zo intens aan het genieten van zijn nieuwe school, maar mama had pijn, zielenpijn.
Kijkend in zijn diep groen/ blauwe ogen besefte ik pas dat mijn knul groot aan het worden was.
Tegelijk maalden allerlei vragen door mijn hoofd "Hebben ze een taxi begeleider in de taxi? " "Gaat hij het niet eng vinden?" "Gaat hij zich niet eenzaam voelen" maar ik heb er meer moeite mee dan Julian. Die speelt lekker verder en hangt verder het filosoofje uit.
Toen we samen naar zijn toekomstige klaslokaal liepen moest ik echt mijn tranen verdringen. Julian mocht plaats nemen aan het tafeltje wat zijn tafeltje zou worden na de zomervakantie. Hij was bere trots, en mama natuurlijk ook, maar bleef het maar niets vinden dat mijn knul naar Rotterdam moet.
Hierin moet ik geen stap nemen, maar dus een sprong.
Zo gemakkelijk is loslaten niet.
Ik heb hierin een grote sprong te maken, maar gelukkig kan ik me daar in alle rust op voorbereiden.
Julian heeft al afscheid genomen van de kleuterklas op het Medisch kleuter dagverblijf, en 29 Juli zal hij echt afscheid gaan nemen van het Medisch kleuter dagverblijf. Hij blijft nu tot 29 Juli naar het MKD gaan. Daarna is hij nog 2 weekjes thuis. 2 weken bij komen, en dan komt de grote stap; Julian gaat naar een nieuwe school en naar groep 3!
Veel liefs, Nic
zondag 27 maart 2011
Voor mijn lieve bijzondere ventjes
Lieve schatten van mij,
Jullie zijn een stel apart ;) wel heerlijk apart.
Jullie hebben allebei een stempeltje, maar daar kijk ik als jullie mama doorheen.
Het is moeilijk soms om jullie allebei evenveel aandacht te geven, maar onthoud dat ik van jullie beide evenveel hou. Jullie staan met zijn tweetjes op de 1e plek. Soms vraag ik mijzelf wel eens af of ik wel genoeg van jullie hou, maar dat moet haast wel, daar ik jullie voor alles wil beschermen. De grote boze mensen wereld van een kindje is al immens groot, en met Autisme erbij, word deze nog veel groter.
Ik ben ervan overtuigd dat kindjes de ouders uitkiezen alvorens ze geboren worden, en ik vind het een eer dat ik jullie mama mag zijn. Ik mag jullie aan de hand meenemen de grote boze mensen wereld in, maar wees niet bang, ik laat jullie handjes niet los. Pas als de tijd daar is en jullie er klaar voor zijn, laat ik zachtjes jullie handjes los.
Ik zou jullie het liefste tegen alles en iedereen willen beschermen, maar dat kan niet altijd, want soms moeten jullie zelf even vallen. Dat heet "groter worden" lieve schatten. Julian, ik hoor jou wel eens zeggen "Ik wil ook zo graag groot zijn" maar geniet ervan dat je nog klein bent, want als je klein bent kan je veel intenser genieten van de kleinere dingen. Als je groter word, ga je die kleine dingen niet meer zo snel opmerken, want dan krijg je te maken met de grote boze mensen dingen.
En weet je, ik (mama) is ook nog lang niet uitgeleerd, want mama leert elke dag weer bij.
Jullie leren niet alleen van mij, maar ik leer vooral veel van jullie.
Voordat ik mama werd, was ik onvolwassen, en had ik geen verantwoordelijkheidsgevoel.
Ik vergeet nooit meer dat toen ik voor het eerst de zwangerschapstest in mijn handen hield, ik meteen al een bescherming drang kreeg. Ik voelde mij meteen verantwoordelijk voor het kleine mensje wat binnenin mij groeide. En Julian, toen jij geboren werd, ik kon niet huilen van blijdschap, ik kon het niet tonen, want mama was overweldigt met moeder gevoelens waar ik voor het eerst mee te maken kreeg. Maar ventje, oooo, wat was ik trots en wat huilde ik van blijdschap van binnen, zo intens blij dat jij geboren was. Ik durfde je amper vast te houden, zo klein was jij. Ik was 20 jaar toen ik jou kreeg, kleine rakker van me. Dat heb jij mij geleerd lieve Julian, om verantwoordelijk te zijn, om lief te hebben, om te genieten van de kleine dingen , te vechten voor diegene die jou lief zijn. Voor Jason geldt dit allemaal ook, hoe intens blij ik was toen jij Jason op mijn borst werd neergelegd toen je net geboren was. Je zou denken dat je met 1 kindje al genoeg geleerd hebt, maar nee hoor Jason, jij leerde mij ook weer dingetjes bij, het mama-zijn werd uitgebreid.
Je was een ontzettende vrolijke baby, iedereen vond jou een lachebekkie, pretletter.
Van jou heb ik geleerd dat wanneer het soms zo rot is allemaal, er altijd een zonneschijntje is.
En die zonne schijntjes lieverds, dat waren/ zijn jullie voor mij.
Jullie loodsten mij door de grote stormen heen, en jullie namen mij aan de hand mee, en nu is het weer mijn beurt lieverds, nu neem ik jullie weer mee aan de hand.
Jullie hebben mij geleerd hoe ik een "mama" moest zijn.
Jullie zijn het mooiste wat ik me wensen kon/ kan.
2 gezonde kinderen, en ook al hebben jullie allebei een stempeltje, komt allemaal goed.
Met de juiste hoeveelheid liefde (kan je nooit genoeg van krijgen) en de juiste begeleiding, gaat alles goed komen.
Dank je wel kanjers.
Ik hou zielsveel van jullie
Liefs, mama
Jullie zijn een stel apart ;) wel heerlijk apart.
Jullie hebben allebei een stempeltje, maar daar kijk ik als jullie mama doorheen.
Het is moeilijk soms om jullie allebei evenveel aandacht te geven, maar onthoud dat ik van jullie beide evenveel hou. Jullie staan met zijn tweetjes op de 1e plek. Soms vraag ik mijzelf wel eens af of ik wel genoeg van jullie hou, maar dat moet haast wel, daar ik jullie voor alles wil beschermen. De grote boze mensen wereld van een kindje is al immens groot, en met Autisme erbij, word deze nog veel groter.
Ik ben ervan overtuigd dat kindjes de ouders uitkiezen alvorens ze geboren worden, en ik vind het een eer dat ik jullie mama mag zijn. Ik mag jullie aan de hand meenemen de grote boze mensen wereld in, maar wees niet bang, ik laat jullie handjes niet los. Pas als de tijd daar is en jullie er klaar voor zijn, laat ik zachtjes jullie handjes los.
Ik zou jullie het liefste tegen alles en iedereen willen beschermen, maar dat kan niet altijd, want soms moeten jullie zelf even vallen. Dat heet "groter worden" lieve schatten. Julian, ik hoor jou wel eens zeggen "Ik wil ook zo graag groot zijn" maar geniet ervan dat je nog klein bent, want als je klein bent kan je veel intenser genieten van de kleinere dingen. Als je groter word, ga je die kleine dingen niet meer zo snel opmerken, want dan krijg je te maken met de grote boze mensen dingen.
En weet je, ik (mama) is ook nog lang niet uitgeleerd, want mama leert elke dag weer bij.
Jullie leren niet alleen van mij, maar ik leer vooral veel van jullie.
Voordat ik mama werd, was ik onvolwassen, en had ik geen verantwoordelijkheidsgevoel.
Ik vergeet nooit meer dat toen ik voor het eerst de zwangerschapstest in mijn handen hield, ik meteen al een bescherming drang kreeg. Ik voelde mij meteen verantwoordelijk voor het kleine mensje wat binnenin mij groeide. En Julian, toen jij geboren werd, ik kon niet huilen van blijdschap, ik kon het niet tonen, want mama was overweldigt met moeder gevoelens waar ik voor het eerst mee te maken kreeg. Maar ventje, oooo, wat was ik trots en wat huilde ik van blijdschap van binnen, zo intens blij dat jij geboren was. Ik durfde je amper vast te houden, zo klein was jij. Ik was 20 jaar toen ik jou kreeg, kleine rakker van me. Dat heb jij mij geleerd lieve Julian, om verantwoordelijk te zijn, om lief te hebben, om te genieten van de kleine dingen , te vechten voor diegene die jou lief zijn. Voor Jason geldt dit allemaal ook, hoe intens blij ik was toen jij Jason op mijn borst werd neergelegd toen je net geboren was. Je zou denken dat je met 1 kindje al genoeg geleerd hebt, maar nee hoor Jason, jij leerde mij ook weer dingetjes bij, het mama-zijn werd uitgebreid.
Je was een ontzettende vrolijke baby, iedereen vond jou een lachebekkie, pretletter.
Van jou heb ik geleerd dat wanneer het soms zo rot is allemaal, er altijd een zonneschijntje is.
En die zonne schijntjes lieverds, dat waren/ zijn jullie voor mij.
Jullie loodsten mij door de grote stormen heen, en jullie namen mij aan de hand mee, en nu is het weer mijn beurt lieverds, nu neem ik jullie weer mee aan de hand.
Jullie hebben mij geleerd hoe ik een "mama" moest zijn.
Jullie zijn het mooiste wat ik me wensen kon/ kan.
2 gezonde kinderen, en ook al hebben jullie allebei een stempeltje, komt allemaal goed.
Met de juiste hoeveelheid liefde (kan je nooit genoeg van krijgen) en de juiste begeleiding, gaat alles goed komen.
Dank je wel kanjers.
Ik hou zielsveel van jullie
Liefs, mama
donderdag 17 februari 2011
Autisme
Lieve mensen,
Deze blog wil ik gaan bijhouden voor mijn jongens.
De veranderingen rondom Julian en Jason, de rompslomp die Autisme met zich mee brengt, maar vooral de mooie dingen die niet onopgemerkt mogen blijven.
Autisme brengt namelijk ook mooie dingen met zich mee, en daar wil ik deze site/blog aan wijden.
Als in het begin de diagnose "Autisme" word gesteld, voel je je enorm beperkt als moeder/ vader zijnde.
Ik voelde mij zo, niet wetend wat het ons zou gaan brengen.
Onze jongste zoontje Jason kreeg in Mei-Juni 2010 de diagnose Klassieke Autisme.
De voor trajecten begonnen al in begin 2009.
Al wisten wij wel dat hij richting de Autisme zou gaan, toch was die klap hard.
Ineens moesten de plannen worden bijgesteld, ineens werd alles omgegooid, alles omwille van de kinderen.
Ik zou liegen als ik zou zeggen, dat ik daar als moeder zijnde geen moeite mee had, want dat had ik wel degelijk. Het heeft bij mij dan ook lang geduurd voordat ik het gehele plaatje volledig kon accepteren.
Naarmate de tijd verstreek en wij de middelen/ handvatten kregen om ermee om te kunnen/ leren gaan, werd alles rustiger. Jason krijgt nu de juiste medicatie, risperdal heet dit middel en krijgt hij 2x per dag.
Er gaat een dag komen dat Jason het MKD moet gaan verlaten en naar een vervolg plek zou moeten, maar als ik daar aan denk, lopen de tranen over mijn wangen. Hij is in die 6 maanden dat hij er zit, zo ontzettend vooruit gegaan op ieder vlak. Natuurlijk blijven er aandachtspunten, maar daar valt aan te werken.
Ik ben zo bang dat als Jason ergens anders naartoe moet, hij een terugval krijgt. Zijn daar meerdere ouders bang voor bij hun kind(eren) ?
Onze oudste zoontje Julian kreeg in December 2010 de diagnose PDD-NOS, ook een vorm van Autisme.
Mijn man en ik hadden onze twijfels bij deze diagnose. De symptomen wezen echter op Hoogbegaafdheid.
Wij werden/ worden nog steeds heen en weer geslingerd wat betreft zijn passende diagnose.
Hij heeft wel iets weg van Autisme, maar is ook zeer sociaal en intelligent. Elke moeder zou haar kind zo beschrijven, maar ik wil natuurlijk niet dat mijn kind de verkeerde diagnose krijgt aangereikt.
Het liefste zou ik zien dat hij helemaal geen diagnose hoeft te krijgen, maar dat alles heb ik als moeder zijnde niet in de hand. Dat gaat hopelijk de tijd uitwijzen.
Julian zit nu sinds December 2010 op het Medisch kleuter dagverblijf, en begin Maart moeten we gaan kijken naar waar Julian het beste op zijn plek zal gaan zijn. Word het Cluster 4 of word het Speciaal Basis Onderwijs ? Zij adviseren Cluster 4, maar wij zeggen resoluut het SBO.
A.s maandag heb ik een gesprek met zijn kinderpsychiater, kinderarts vanuit het MKD, zijn mentor, kleuterleidster, gezinsbegeleider, kortom, het word een pittige middag.
Deze blog wil ik gaan bijhouden voor mijn jongens.
De veranderingen rondom Julian en Jason, de rompslomp die Autisme met zich mee brengt, maar vooral de mooie dingen die niet onopgemerkt mogen blijven.
Autisme brengt namelijk ook mooie dingen met zich mee, en daar wil ik deze site/blog aan wijden.
Als in het begin de diagnose "Autisme" word gesteld, voel je je enorm beperkt als moeder/ vader zijnde.
Ik voelde mij zo, niet wetend wat het ons zou gaan brengen.
Onze jongste zoontje Jason kreeg in Mei-Juni 2010 de diagnose Klassieke Autisme.
De voor trajecten begonnen al in begin 2009.
Al wisten wij wel dat hij richting de Autisme zou gaan, toch was die klap hard.
Ineens moesten de plannen worden bijgesteld, ineens werd alles omgegooid, alles omwille van de kinderen.
Ik zou liegen als ik zou zeggen, dat ik daar als moeder zijnde geen moeite mee had, want dat had ik wel degelijk. Het heeft bij mij dan ook lang geduurd voordat ik het gehele plaatje volledig kon accepteren.
Naarmate de tijd verstreek en wij de middelen/ handvatten kregen om ermee om te kunnen/ leren gaan, werd alles rustiger. Jason krijgt nu de juiste medicatie, risperdal heet dit middel en krijgt hij 2x per dag.
Er gaat een dag komen dat Jason het MKD moet gaan verlaten en naar een vervolg plek zou moeten, maar als ik daar aan denk, lopen de tranen over mijn wangen. Hij is in die 6 maanden dat hij er zit, zo ontzettend vooruit gegaan op ieder vlak. Natuurlijk blijven er aandachtspunten, maar daar valt aan te werken.
Ik ben zo bang dat als Jason ergens anders naartoe moet, hij een terugval krijgt. Zijn daar meerdere ouders bang voor bij hun kind(eren) ?
Onze oudste zoontje Julian kreeg in December 2010 de diagnose PDD-NOS, ook een vorm van Autisme.
Mijn man en ik hadden onze twijfels bij deze diagnose. De symptomen wezen echter op Hoogbegaafdheid.
Wij werden/ worden nog steeds heen en weer geslingerd wat betreft zijn passende diagnose.
Hij heeft wel iets weg van Autisme, maar is ook zeer sociaal en intelligent. Elke moeder zou haar kind zo beschrijven, maar ik wil natuurlijk niet dat mijn kind de verkeerde diagnose krijgt aangereikt.
Het liefste zou ik zien dat hij helemaal geen diagnose hoeft te krijgen, maar dat alles heb ik als moeder zijnde niet in de hand. Dat gaat hopelijk de tijd uitwijzen.
Julian zit nu sinds December 2010 op het Medisch kleuter dagverblijf, en begin Maart moeten we gaan kijken naar waar Julian het beste op zijn plek zal gaan zijn. Word het Cluster 4 of word het Speciaal Basis Onderwijs ? Zij adviseren Cluster 4, maar wij zeggen resoluut het SBO.
A.s maandag heb ik een gesprek met zijn kinderpsychiater, kinderarts vanuit het MKD, zijn mentor, kleuterleidster, gezinsbegeleider, kortom, het word een pittige middag.
Mijn bijzondere kindjes Julian & Jason, stellen zich aan je voor
 | ||||
| Dit is Julian, een pientere jongen van 5! Wil alles graag weten, wil over alles op de hoogte zijn. Is nieuwsgierig, leergierig en vooral plezierig :) Maar bovenal een dromer. |
 |
| Dit is Jason, een eigen-wijs mannetje van 3! Wil alles graag onderzoeken, kijkt graag de kat uit de boom. Observeert, leert en graag zijn grote broer kopieert. Maar bovenal een verwonderaartje. |
Abonneren op:
Posts (Atom)